Jan Boner był odkrywcą ważnego prawidła polityki. Brzmi ono tak – wojna służy do uzależnienia zwycięzcy od kredytu. I tym właśnie kwestiom poświęcił swoje życie, pożyczaniu królom pieniędzy na wojnę, ta zaś czyniła z nich jego niewolników. Zanim osiągnął w tej dziedzinie sukces kluczowy, czyli zrujnował skarb koronny, by doprowadzić do zgniłego kompromisu Zygmunta z Albrechtem i podpisania – mimo druzgocącej polskiej przewagi – pokoju w Toruniu, miał kilka pomniejszych sukcesów. To znaczy tak są one opisywane – dzierżawił olborę olkuską i żupy krakowskie, sprowadzał sukna i drogie materie z zagranicy. No i rzecz najważniejsza – w czasach Olbrachta i Aleksandra był dzierżawcą mennicy. Czyli właścicielem królestwa, tak to chyba trzeba nazwać. Dostarczał bowiem – za pośrednictwem Jana Thurzo – srebro do mennicy, a król z tego co mennica wyprodukowała, spłacał mu jeszcze zaległe długi. Czyli każdorazowy zysk korony z produkcji menniczej wynosił kilkaset złotych i starczał na waciki. Długi zaś rosły. Interesuje Was pewnie w jakiej proporcji Jan Boner mieszał srebro z miedzią w tej krakowskiej mennicy? Ptaśnik pisze, że na 3 łuty srebra wlewał 5 łutów miedzi. I z tego potem bito półgrosze, a tymi półgroszami król płacił jeszcze długi u Bonera. Była to więc patologia w stanie czystym.