desalniettemin
Hoe durven jullie deze Pixar-expo een ervaring te noemen?
De ‘Toy story’-kamer. — © Bart Dewaele
Het woord ‘experience’ in de titel van een tentoonstelling is eigenlijk een verwittiging. Het waarschuwt je voor het magere afgeleide van de rijke kunst die als inspiratie diende. Laat die Pixar experience dus links liggen, en herbekijk gewoon Toy story.
Een tandartsbezoek, treinvertraging, op een Legoblokje stappen. Niet het soort ervaringen waar de Mundo Pixar experience op doelt, maar minstens even memorabel als de beloofde overdonderende ontmoeting met onze favoriete Pixar-personages. Na een halfuur in de rij met de andere tickethouders in ons tijdslot en een opzwepende introvideo, vraagt de suppoost tot vijf keer toe “of we er klaar voor zijn?”. En of we zeker de juiste hashtag willen gebruiken bij onze foto’s.
Maar de tentoonstelling, die na doortochten in Barcelona en Madrid voor onbepaalde tijd in Paleis 1 van Brussels Expo is geland, heeft net als Tim Burton’s labyrinth of Gustav Klimt: the immersive experience amper nog iets te maken met de intentie van de oorspronkelijke artiesten. ‘Experience’ in de naam van een expo is eigenlijk een waarschuwing dat je alleen het merk te zien krijgt, niet de kunst.
Al zal een ware Pixar-fan ongetwijfeld ontroerd raken in de eerste van de dertien ruimtes: het ballonnenhuis van Up. Maar die emotie is, net als in de andere kamers, een instinctmatige respons op de meeslepende achtergrondmuziek. Diezelfde fans vinden troost in het feit dat ze, door een gebrek aan themakamers rond Wall-E en Soul, niet alle poëzie uit die meesterwerken moeten zien wegsijpelen. Want zo rijk als de frames van een Pixar-film, zo armzalig de halflege decors waar levensgrote figuren moeten afleiden van het gebrek aan zorg en detail.
In een halfslachtige poging om er alsnog een beleving van te maken, zit in elke kamer het bekende Luxo-balletje verstopt – zoals in de meeste Pixar-films. Terwijl hun ouders drommen om een foto met Buzz Lightyear of de oma uit Coco, mogen de kinderen op zoek naar dat balletje. Na zo’n sloom spelletje verstoppertje getuigt het van lef om dit een experience te noemen. Dit is geen expo die je het moment doet beleven, die je je telefoon doet vergeten. Dit is een lange wandeling richting de giftshop, waar je de teleurstelling van je kind probeert te compenseren met een pluchen Verdriet uit Inside out. En tandenknarsend beseft dat dat al heel de tijd de bedoeling was.
