"We zijn heel blij met de waardering die er nu getoond wordt, maar het is wat ons betreft niet meer dan normaal wat we doen."

Willeke van Stijn (36) en Fleur Teunissen (43) zijn verpleegkundigen op de ambulances van Witte Kruis in Apeldoorn. Daar waar men zou verwachten dat hun werk in de coronacrisis heel anders verloopt, blijkt dat het eigenlijk wel meevalt. “Naast handschoenen dragen we nu vrijwel altijd een mondkapje als we aankomen bij meldingen,” legt Fleur uit. “Als blijkt dat de patiënt ziekteverschijnselen vertoont trekken we een compleet beschermend pak aan. Dat kost wel wat extra tijd, maar is vanzelfsprekend wel nodig.” Willeke vult aan: “de meldkamer probeert met de juiste vragen aan de melder al vast te stellen of we mogelijk met een coronabesmetting te maken hebben. Aan de hand daarvan bepalen wij of we al dan niet het pak aantrekken.” Lees het hele artikel hier.

“Weten dat juist jij degene bent die in vertrouwen wordt genomen om een noodsituatie tot een goed einde te brengen, maakt dit ontzettend dankbaar werk.”

“We bedienen in ons verzorgingsgebied tot wel 1,4 miljoen mensen, waaronder veel toeristen in het hoogseizoen,” vertelt Nadia. Het is dan ook een drukte van jewelste in de meldkamer, met per dienst maar liefst zeven centralisten die de ambulancediensten voor hun rekening nemen, vier centralisten voor de brandweerdiensten en nog veertien voor de politiediensten. Het is een immense operatie, elke dag weer. Alleen al de ambulancecentralisten krijgen per dag zo’n 550 oproepen binnen, variërend van reanimaties tot ongevallen. “Weten dat juist jij degene bent die in vertrouwen wordt genomen om een noodsituatie tot een goed einde te brengen, maakt dit ontzettend dankbaar werk.”

Lees het hele interview met Esmeralda en Nadia hier.

"Er is geen dag hetzelfde en dat maakt dit werk zo leuk"

“Mijn werkdag is nooit van tevoren gepland. Vergelijk het met een trein. Ik weet nooit van tevoren of ik een sneltrein pak waarin ik belangrijke beslissingen in een split second moet maken of dat ik de stoptrein neem. Dan hebben we wat meer tijd en proberen we de patiënt gerust te stellen en de best mogelijke zorg te bieden die deze patiënt nodig heeft. Soms is het een hele lange reis en vervoeren we een patiënt van het ene ziekenhuis naar het andere ziekenhuis. Dan is er tijd voor een leuk gesprek.

Niet elk station waar ik langs rijd is even leuk, maar vaak wel waardevol. Er zijn dagen dat ik tranen in mijn ogen heb van verdriet, maar gelukkig zijn er veel meer dagen dat ik tranen in mijn ogen heb van het lachen of van puur geluk.”

"Je doet dit werk echt als een team"

“Elke dag leer ik wat. Of dat nu van een collega is of van een patiënt met een bijzonder of aangrijpend verhaal. Elke dag ga ik met plezier naar mijn werk en elke dag zie ik als een nieuwe uitdaging.

Doordat ik samen met mijn collega’s zoveel dingen zie en meemaak, ontstaat er al snel een band. Ook als je iets naars meemaakt bespreek ik dit met mijn collega’s. Sommige ervaringen zijn heftig, maar maken de band met je collega’s mooier. Je doet dit werk echt als een team.”