Pamiątki z PRL-u i stanu wojennego

Pierwszą, natychmiastową reakcją na wprowadzenie w nocy z 12 na 13 grudnia 1981 roku stanu wojennego były strajki i protesty, znaki i hasła wypisywane na murach i płotach, a także dowcipy opowiadane (wcale nie konspiracyjnym szeptem) w zakładach pracy, biurach, na ulicy, tramwajach i autobusach. "Solidarność" nie uległa, zaczęła działać w podziemiu. Pojawiła się podziemna prasa, zrodziło się niezależne życie kulturalne (koncerty muzyczne, wystawy, domowe spektakle teatralne). Wszystko to stanowiło wyraz społecznego buntu i sprzeciwu, wyrażało pragnienie wolności i niezależności. Niebanalne miejsce w podziemnym życiu wydawniczym ("drugim obiegu") przypadło grafice spod znaku "Solidarności". W podziemnych drukarniach, prywatnych mieszkaniach, piwnicach, pracowniach artystów drukowano ulotki, książki, gazety, czasopisma, plakaty, pocztówki, kalendarze, "wojenne" znaczki pocztowe i banknoty. Ich wyraz graficzny wyróżniał się mocnym, czytelnym znakiem, konkretną, często zabawną informacją. Wszystkie te druki przynosiły otuchę i nadzieję, przełamywały lęk i strach, sprawiały radość, wywoływały śmiech. Mówiły, że "Solidarność" żyje, że zrodzonej w imię godności, sprawiedliwości i prawdy idei nie można zniszczyć siłą i szykanami. Świat grafiki podziemnej "Solidarności" był światem prostego, zrozumiałego symbolu, szybko kreślonego znaku.