Öğlenin günışığı içeriye iyice sızmaya başladı. Yatağımdan kalktığım gibi perdeleri açtım, güneş, arsız misafir gibi odanın içinde yerini aldı. Banyoya gidip duşun altında kendime geldim. Üzerime tişört ve pantolon geçirdikten sonra kendimi dışarıda buldum. Durağa doğru yürüyorum ve kafamda bugünü nasıl geçirsem sorusu dalgalanıyor. Bakkal sahibi dükkanın önünde etrafı seyrediyor, kapıları devamlı açık olan konfeksiyon atölyeleri bugün kapalı ve sessizler. Arnavut kaldırımına benzetilen sokaklar yer yer koyu gri lekeler ile göz kırpan pasaklı çocuklara benzemekte. Az ilerde yaz sıcağında uzun kollu turuncu kıyafeti ile çöpçü, elinde süpürgesi, yol kenarlarındaki izmarit, paket kâğıtları, hediyesi olmayan dondurma çubuklarını vb. süpürmekte. Sokağın bitiminde, köşeden, otobüs durağı gözükmekte. Kimseler yok. Durağa kadar belli aralıklarla dizilmiş 2 bodur ağaç rüzgârdan hafif hafif sallanmakta. Adımlarımı hızlandırıyorum, yaklaşmakta olan otobüse doğru.

Okumaya devam et “İnanılmaz Örümcek Adam”