Şuan kitap okumak, dizi, film veya anime izlemek istemiyorum. Canım sıkılıyor ve konuşacak birine ihtiyacım var. Yoksa yine kendi kendime konuşmaya başlayacağım. Kiminle yakın arkadaş olursam, ya da kimi kendime yakın hissedersem, terk edilmiş gibi hissetmeme neden oluyor. Hayır, terk edilmiş gibi hissetmeme neden olan benim. Üf, bilmiyorum. Galiba komple sıyırdım sonunda. Bazen her şeyden nefret ediyorum. Özellikle dünyanın düzeninden, belki kaosundan demeliyim, dünyayı bu duruma getirenlerden, yönetenlerden ve bu iğrençliklere sessiz kalanlardan, herkes dedikoduya gelince çok konuşuyor ama haksızlık karşısında kimse tek kelime etmiyor... Kendimi de kapsıyor bu. Şuan niye bunları yazıyorum bilmiyorum. Bazen herkesi öldürecek, her şeyi parçalayacak gibi hissediyorum. Kendimi kaybetmekten korkuyorum. Kendime zarar vermekten de korkuyorum. Sürekli intiharı düşünüyorum. Mesela yüksek bir yer gördüm diyelim, nasıl atlayacağımın planını yapıyorum ne bileyim atlarken neler olur, atladıktan sonra neler olur bir ton bir şeyler kuruyorum kafamda. Bıktım bundan. Ergenlikten olmasını umut ediyorum. Patlayacağım sıkıntıdan.