Mike Baldwin

James Adamo (1957-1993) James kwam tijdens de trainingen van de Daytona 200, op 7-03-1996, om het leven, na een valpartij.	Start 500cc: Randy Renfrow (#3), Ron Haslam (#601), Mike Baldwin (#1), Freddie Spencer (#17), James Adamo (#8).	Kevin Schwantz/Kevin Brunson (onder)

Fred Merkel (l) & John Bettencourt	Dave Aldana en een fotograaf met smaak.	Wes Cooley		Mike Baldwin
© foto's  Manfred Mothes

						UITSLAG DAYTONA 200 10 maart 1985   links: Jeff Haney, Wes Cooley en Freddie Spencer in Victory Lane
	Start nr.	Rijder	Land	Merk	Aantal ronden
1.	19	Freddie Spencer	USA	Honda	57
2.	9	Wes Cooley	USA	Honda	57
3.	15	Jeff Haney	USA	Honda	57
4.	601	Ron Haslam	Engeland	Honda	57
5.	3	Rueben McMurter	Canada	Yamaha	56
6.	317	Jim Filice	USA	Yamaha	56
7.	12	Mike Harth	USA	Honda	56
8.	16	Glenn Barry	USA	Honda	55
9.	615	Steve Parrish	Engeland	Yamaha	55
10.	8	John Bettencourt	USA	Honda	55
11.	14	James Adamo	USA	Cagiva	55
12.	603	John Williams	USA	Ducati	55
13.	4	Roberto Pietri	USA	Honda	54
14.	132	John Long	USA	Yamaha	54
15.	399	Todd Brubaker	USA	Honda	54
16.	383	John Bulawa	USA	Yamaha	54
17.	5	Rich Oliver	USA	Honda	54
18.	223	Rick Shaw	Venezuela	Yamaha	54
19.	275	Gary Scott	USA	Yamaha	54
20.	44	Bud Norton	USA	Suzuki	53	Jef Haney (3e)	Rueben McMurter (5e)
21.	38	Craig Andrew	USA	Honda	53
22.	205	Dave Aldana	USA	Yamaha	53
23.	311	William Syfan	USA	Kawasaki	52
24.	18	John Ashmead	USA	Honda	52
25.	303	Mitch Marqui	USA	Kawasaki	52
26.	314	Tommy Sloan	USA	Honda	52
27.	52	Peter Lusby	Canada	Honda	52
28.	300	Scott Lymann	USA	Honda	52
29.	396	Raymond Brockie	USA	Moto-Guzzi	52
30.	50	Dale Zlock	USA	Suzuki	52
31.	45	Fred Renz	USA	Honda	52	John Long (14e)	Rick Shaw (18e)
32.	54	Philippe Kostezer	USA	Honda	51
33.	7	Dale Quarterley	USA	Kawasaki	50
34.	43	Fred Giaimo	USA	Kawasaki	50
35.	259	Kurt Liebmann	USA	Honda	50
36.	334	Timothy Ropes	USA	Suzuki	50
37.	40	Tryg Westby	USA	Honda	50
38.	294	Doug Cameron	USA	Honda	50
39.	377	Ronnie Lunsford	USA	Honda	50
40.	373	Dave Alley	USA	Kawasaki	50
41.	362	Carl Muffley	USA	Honda	49
42.	205	Dave Aldana	USA	Yamaha	49	John Ashmead (18e)	Todd Brubaker (15e)
43.	391	Steven Harrison	USA	Honda	49
44.	30	Keith Pinkstaff	USA	Suzuki	47
45.	388	Ely Schless	USA	Triumph	47
46.	400	Walter Gray	USA	Kawasaki	47
47.	6	Ricky Orlando	USA	Honda	46
48.	381	Herbert Williams	USA	Honda	43
49.	10	Terry Hampton	USA	Honda	38
50.	24	Richard Chambers	USA	Honda	38
51.	349	Ken Stephens	USA	Honda	33
52.	332	Roderick Brant	Canada	Kawasaki	31
53.	369	Andrew Lindeman	USA	Kawasaki	30	Ron Haslam (4e)
54.	378	Mike Walsh	Canada	Suzuki	28
55.	46	Daniel Hayes	USA	Suzuki	27
56.	387	Paul Schwemmer	USA	Honda	26
57.	325	Dave Bonnie	USA	Honda	24
58.	35	Lynn Miller	USA	Honda	18
59.	337	Lance Jones	USA	Yamaha	18
60.	367	Anthony Rauseo	USA	Honda	18
61.	25	Larry Shorts	USA	Honda	13
62.	11	Pat Hernon	USA	Honda	8
63.	31	Scott Gray	USA	Suzuki	8
64.	2	Sam McDonald	USA	Yamaha	7	Wes Cooley (2e)	Dave Busby (71e)
65.	47	Dan Chivington	USA	Ducati	6
66.	350	Kevin Hunt	USA	Honda	5
67.	26	Gary Horton	USA	Honda	4
68.	341	Gerald Sievers	USA	Ducati	3
69.	34	Vince Costa	USA	Kawasaki	3
70.	357	Ottis Lance	USA	Suzuki	2
71.	190	Dave Busby	USA	Honda	1
72.	276	John Jacob	USA	Honda	1
73.	1	Fred Merkel	USA	Honda	1
74.	240	Philip Johnson	USA	Honda	1
75.	310	James Tribou	USA	Ducati	1	Wes Cooley (2e) en Richard Chambers (50e)
76.	371	James Knipp	USA	Honda	1
77.	289	Kevin Schwantz	USA	Suzuki	1

Marco Lucchinneli 6e in de 500cc in Daytona 1985

Start 100 mile expert 250cc 1985, No: 10, David Emde, broer van Don en zoon van Floyd, Daytona 200 winnaars

1986

Start 200 mijls Superbikerace 1986: Eddie lawson (#4), Wayne Rainey (#6), Mike Baldwin (#1F) aan de leiding

In 1986 werd Arai Helmets Ltd, een van de grootste helmenfabrikanten van de wereld, de grote sponsor van de Daytona Speedweek. Arai is opgericht in 1937 (hetzelfde jaar als de geboorte van de Daytona 200) door Hirotake Arai, zoon van een hoedenmaker en is hedentendage nog steeds een familiebedrijf. In de jaren '80 ontstonden er ook veel problemen in en rond Daytona Beach. Terwijl de motorraces op het strand werden georganiseerd, waren de gebeurtenissen die de race omringden niet zo fraai. De lokale bevolking werd bang van de de bezoekers en politie en de stadsambtenaren waren minder enthousiast over wat sommigen een "invasie" noemden. De relaties tussen de Bikers en politie bleven verergeren. Toen de dingen op hun het slechtst waren (1986), werd een speciale werkgroep opgericht door de stad om de relaties te verbeteren. Dit zou zijn vruchten afwerpen. Er werden heel veel attracties in het leven geroepen om de bezoekers en bevolking te amuseren. Er vinden ook elk jaar door de enorme opkomst erg veel ongelukken plaats onder de bezoekers. Veel sterfgevallen en verwondingen zijn hier een gevolg van. Ruim 10 mensen verloren hun leven tijdens de Daytonaweek van 2000. Het spektakel van 10 dagen resulteert gewoonlijk in 4 tot 10 sterfgevallen, elk jaar. In 2006 vonden er in de eerste 8 dagen 12 dodelijke ongelukken plaats. Tegen het eind van de speedweek, waren 18 (voornamelijk) motorrijders gestorven, dit maakte 2006 tot de meest dodelijke. Er zijn 7 gemelde sterfgevallen voor 2007 geweest.

De naam Daytona heeft nog altijd een speciale betekenis voor de motorsportliefhebbers. Een jaar of vijf geleden telde je bijna niet meer mee als je nog nooit in Daytona Beach was geweest om de speedweek bij te wonen. Mede door het ontbreken van Nederlandse deelnemers in deze seizoens­openingswedstrijd liep de Nederlandse publieke belangstelling echter terug. Vorig jaar werd de Daytona speedweek beheerst door het team Spencer/Honda. Maar liefst drie races, de 250cc, de Superbike­klasse en de toen voor het laatst verreden Formule 1, wist “Fast” Freddie in 1985 op zijn naam te brengen. Dat zou dit jaar niet weer gebeuren, vanwege het simpele feit dat Freddie Spencer niet aanwezig was in Daytona. Hij zou dit jaar alleen starten in het hoofdprogramma, de Superbikerace over 200 mijl, maar donderdagmiddag trok Honda de inschrijving in. Fast Freddie was geveld door een voorhoofdsholte-ontsteking en moest nog minstens twee weken in bed blijven. Deze gebeurtenis was voor veel andere deelnemers wel een opluchting, al werd dat natuurlijk niet zo gezegd. De strijd voor de overwinning in de Superbikerace was plotseling weer geheel open en er was absoluut geen voorspelling te maken, omdat Honda, Yamaha en Suzuki, coureurs en motoren tegen elkaar lieten strijden, die erg aan elkaar gewaagd waren. Maar de speedweek is natuurlijk meer dan alleen de 200 mijls Superbikerace. De naam speedweek zegt het al, gedurende een hele week is er erg veel te doen op motorsportgebied. Vanaf 1986 telde de Daytona 200 niet meer mee voor het A.M.A. "number One" kampioenschap, omdat de wegraces niet meer meetelden, nog wel voor de individuele klassen, maar niet meer voor de Grote Titel. Alleen de mijl, halve mijl, shorttrack en TT races telden nog voor het 'Grand National Championship'. 

200 mijl superbike­race: goede come­back van Yamaha

1986, winnaar Eddie Lawson

Het hoofdprogramma van de speedweek, de 200 mijlsrace, werd dit jaar, net als vorig jaar, verreden met superbikes. Superbikes zijn motorfietsen (bikes) met een normaal uiterlijk, maar met een hoogopgevoerd (super) motorblok erin. Vorig jaar declasseerde Freddie Spencer met z'n Honda VF750 iedereen en wist met grote voorsprong te winnen. Yamaha blameerde zich enigszins in de vorige 200 mijlsrace. Ze hadden wel een team, maar de voorbereidingen waren erg amateuristisch. Gevolg was dat er geen best resultaat geboekt werd. Voor dit jaar gooide Yamaha het roer om en werden de zaken weer serieus aangepakt. Yamaha heeft tot nog toe de meeste overwinningen behaald in Daytona en dat feit is erg belangrijk voor het imago dat ze hebben in de USA. Om een nieuwe "afgang" te voorkomen werd er een driemansteam, bestaande uit Eddie Lawson, Mike Baldwin en Jim Filice ingezet. Deze rijders reden (net als erg veel privé-rijders) met een FZ750, die kwa uiterlijk niet veel gewijzigd was. Yamaha had tevens 15 speciale kits geïmporteerd, die aan privérijders met een FZ750 werden verkocht. Honda zat natuurlijk ook niet stil en wilde de overwinning van 1985 graag herhalen. Ondanks het wegvallen van Freddie Spencer hadden ze toch nog twee erg goede coureurs over, te weten Wayne Rainey en "Flying" Fred Merkel, de Amerikaanse superbike kampioen. Deze twee rijders reden op de race-versie van de VF750R. Van deze splinternieuwe machine hadden ze nu samen vier stuks tot hun beschikking. Een belangrijke outsider voor de overwinning was het (Pops) Yoshimura-Suzuki team, die in de GSX R750 natuurlijk een goede basis had voor een superbike. Dit team had twee rijders, de Japanner Satoshi Tsujimoto (superbike kampioen in z'n eigen land) en Kevin Schwantz (verdiende twee jaar eerder nog zijn boterham met crossen), een erg goede Amerikaanse rijder. Niet minder dan acht monteurs, onder leiding van Yoshimura Jr. verzorgden deze GSX-R750 machines, die met lood waren verzwaard om aan het door de A.M.A. bepaalde minimum gewicht van 175 kilo te komen. Er was voor de race eigenlijk nog geen enkele voorspelling te maken over de uitslag. In de trainingen waren de verschillen tussen de rijders minimaal. Het was zelfs opvallend hoe weinig verschil er in topsnelheid zat tussen de drie totaal verschillende type motoren. Na een tweetal kwalificatieheats, die werden gewonnen door Lawson en Rainey en een aantal tijdtrainingen, stonden de zeven echte fabrieksrijders op de eerste zeven startplaatsen. Opvallend was verder de achtste startplaats van de met een Skoal Bandit Suzuki (met Yoshimura fabrieksblok) rijdende Kork Ballington. Ook Marco Lucchinelli stond met z'n 750cc Cagiva op een onverwachte 23e plaats tussen alle viercilinders. Voor de zeer belangrijke Amerikaanse markt achtte Cagiva het van vitaal belang om twee fabrieks-Cagiva/Ducati's, met Marco Lucchinelli en James Adamo, te laten rijden en hoewel men niet voor de eindoverwinning in aanmerking zou kunnen komen, plaatsten beide heren zich wel onder de snelste twintig. Lawson en Rainey waren het snelste weg bij de start en pakten meteen al een kleine voorsprong op de rest. Merkel kwam met de tweede fabrieks-Honda maar matig weg en moest vanaf een twintigste plaats naar voren komen. Na een ronde of tien kwam er wat rust in het veld en hadden de rijders die aan elkaar gewaagd waren, elkaar gevonden. Lawson en Rainey boenderden naast elkaar, met een oorverdovend gehuil van de viercilinders, over de baan. Daarachter zaten de twee Suzuki rijders Schwantz en Tsujimoto. Het tweede Honda-Yamaha duel had de vijfde plaats als inzet, waar Merkel en Baldwin met elkaar om streden. De laatste twee reden beide met het "Number One" op hun kuip, zoiets kan alleen maar in Amerika, want Formule I kampioen Baldwin had een kleine letter F op zijn nummerplaat geplakt, terwijl deze bij Superbikekampioen Merkel ontbrak. Hoezo verwarrend... Filice maakte als laatste fabrieksrijder de eerste zeven vol. Het is opmerkelijk dat de kopmannen na een tiental ronden al veel last hadden van de achterblijvers, regelmatig moesten ze plotseling van spoor veranderen om een achterblijver te passeren. Na de vijftiende ronde kwam Rainey onverwacht de pits binnen en liet een ander achterwiel monteren. ,,Er was een stuk rubber verdwenen en toen ik bij mijn monteurs kwam, waren ze nog niet gereed voor een bandenwissel. Ik wist dat we problemen zouden krijgen met de banden, maar dat het zo erg zou worden...". Het bleek een nieuwe Dunlop band te zijn, die na de kwalificaties was ingevlogen en deze gok pakte verkeerd uit. Deze onverwachte pitstop (die inclusief tanken zo'n 40 seconden duurde) bleek later de beslissing van de race te zijn geweest, want door die extra pitstop kon hij niet meer bij Lawson in de buurt komen. Lawson zei hierover na de race: "Ik verwachtte al wel dat Wayne problemen zou krijgen met z'n banden want hij reed erg agressief. Dat moest hij ook wel, want mijn Yamaha liep iets harder op top, dus Wayne moest alle zeilen bij zetten om me in de bochten weer in te halen. Ik kon daardoor al snel op safe gaan rijden en mijn banden gaan sparen. Als Wayne die bandenproblemen echter niet gehad had, was de race waarschijnlijk beslist door de pitstops die we moesten maken om bij te tanken". Rainey moest later in de wedstrijd nog een keer stoppen om een nieuwe achterband te laten monteren, zodat hij in totaal erg veel tijd verloor. Na 40 van de 56 ronden vielen er opeens enkele rijders weg uit de kopgroep. Als eerste werd Tsujimoto geveld door motorpech. Een ronde later kwam ook Baldwin tot stilstand omdat z'n ontsteking het verder voor gezien hield. Kork Ballington, tot dat moment negende, kreeg ook problemen met de ontsteking en viel uit, terwijl Lucchinelli, die in de middenmoot reed, uitviel met versnellingsbakproblemen. Door het wegvallen van enkele favorieten kwam Schwantz op een tweede plaats terecht, die hij netjes vasthield tot het einde. Schwantz rijdt alle USA superbikewedstrijden, zodat uitrijden voor hem belangrijker was dan winnen. Merkel werd derde, terwijl Rainey toch nog vierde werd, omdat Yamaha fabrieksrijder Filice twee ronden voor het einde uitviel met een opgeblazen motorblok. Jay Springsteen, een oude bekende uit de dirt-track wereld, werd met een vijfde plaats de beste privérijder op een FZ. De eerste Europeaan was de Fin Vesa Kultalahti op een zevende plaats. De sluwe Lawson heeft eigenlijk de hele race gedomineerd en hem goed naar zijn hand weten te zetten. Naast hardrijden wist hij het materiaal ook zo te sparen dat het bij hem wel heel bleef en hij geen problemen kende. Na 56 ronden (1 uur en 55 minuten rijden) lag Eddie ruim 51 seconden voor op Schwantz en hij werd dus de terechte winnaar van de 200 mijlsrace. Lawson na de wedstrijd: ,,Er waren veel te veel coureurs in de baan die veel te langzaam gingen. Ik zou willen voorstellen om het startveld tot 60 rijders te beperken en er dan voor te zorgen dat de motoren minder olie lekken. Na twintig ronden leek het circuit wel een ijsbaan en de laatste ronden kon ik letterlijk niet meer door mijn vizier kijken. Zelfs in de kombaan moest ik boven mijn kuip uitkijken om te zien waar ik reed. Overigens was het voor het eerst sinds 1976, dat er drie verschillende machines "op het podium stonden".

Wayne Rainey (4e)	Terug van weggeweest, Kork Ballington	Kevin Schwantz (2e)

Eddie Lawson voor Wayne Rainey	Winnaar Eddie Lawson

UITSLAG DAYTONA 200, 9 maart 1986
	Startnr.	Rijder	Land	Merk	Ronden
1.	4	Eddie Lawson	USA	Yamaha	57
2.	34	Kevin Schwantz	USA	Suzuki	57
3.	1	Fred Merkel	USA	Honda	57
4.	6	Wayne Rainey	USA	Honda	57
5.	129	Jay Springsteen	USA	Yamaha	56
6.	24	Rueben McMurter	Canada	Yamaha	55
7.	624	Vesa Kultalathi	Finland	Yamaha	55
8.	37	John Ashmead	USA	Honda	55
9.	626	Anders Anderson	Zweden	Suzuki	55
10.	35	Dan Walker	USA	Yamaha	55
11.	17	Jim Filice	USA	Yamaha	54
12.	605	Peter Rubatto	Duitsland	Suzuki	54
13.	12	Ricky Orlando	USA	Honda	54
14.	64	Jeff Heino	USA	Suzuki	54
15.	67	Bubba Shobert	USA	Honda	54
16.	15	Glenn Berry	USA	Honda	54
17.	616	Keith Huewen	Engeland	Suzuki	54
18.	41	Carry Andrew	USA	Honda	53
19.	265	Doug Polen	USA	Suzuki	53
20.	88	Mike Hart	USA	Yamaha	53
21.	231	Jeff Atwell	USA	Suzuki	53
22.	101	Michel Mercier	Canada	Suzuki	53
23.	20	Larry Shorts	USA	Suzuki	53
24.	32	Dale Quaterly	USA	Yamaha	53
25.	268	Joseph Nelson	USA	Yamaha	53
26.	33	Doug Toland	USA	Suzuki	52
27.	298	Michel Boulez	USA	Yamaha	52
28.	72	David Busby	USA	Honda	52
29.	383	John Bulawa	USA	Suzuki	52
30.	117	Paul Schwemmer	USA	Honda	52
31.	62	Jim Tribou	USA	Yamaha	52
32.	615	Steve Parrish	Engeland	Yamaha	52
33.	162	Kevin Blais	USA	Yamaha	52
34.	369	Andy Lindaman	USA	Yamaha	52
35.	301	Ricky Graham	USA	Yamaha	51
36.	48	Clive Ng-A-Kien	Canada	Yamaha	51
37.	222	Robert Head	USA	Yamaha	51
38.	314	Tommy Sloan	USA	Yamaha	51
39.	305	David Strobel	USA	Suzuki	51
40.	79	John Jacob	USA	Yamaha	51
41.	69	Lance Jones	USA	Honda	50
42.	80	Pat Hernon	USA	Honda	50
43.	125	Carl Muffley	USA	Suzuki	49
44.	182	Edgar Hinton III	USA	Suzuki	48
45.	109	Adam Smith	USA	Yamaha	48
46.	551	Doug Gere	USA	Yamaha	48
47.	148	Kevin Rentzell	USA	Suzuki	47
48.	73	Jon Gray	USA	Yamaha	47
49.	86	Jeffery Farmer	USA	Yamaha	46
50.	217	Claude Leroux	Canada	Suzuki	46
51.	164	Kenneth Davis	USA	Yamaha	44
52.	426	Lennie Combs	USA	Yamaha	42
53.	54	Peter Lusby	Canada	Honda	41
54.	1F	Mike Baldwin	USA	Yamaha	39
55.	633	Kork Ballington	Zuid-Afrika	Suzuki	37
56.	38	Tom Mason	USA	Yamaha	37
57.	174	Norm Murphy	Canada	Suzuki	37
58.	98	Rafael Ferrer	USA	Suzuki	36
59.	53	Dan Chivington	USA	Yamaha	34
60.	95	Rick Shaw	USA	Yamaha	32
61.	604	Satoshi Tsujimoto	Japan	Suzuki	31
62.	131	Meril Moen	USA	Yamaha	27
63.	81	Fred Renz	USA	Yamaha	27
64.	25	Mitch Marqui	USA	Yamaha	24
65.	59	Dave Schlosser	USA	Suzuki	23
66.	208	Marvin West	USA	Moto-Guzzi	20
67.	21	Keith Pinkstaff	USA	Suzuki	19
68.	50	John Bettencourt	USA	Honda	15
69.	321	James Pennington	USA	Suzuki	15
70.	167	Ottis Lance	USA	Yamaha	15
71.	412	Doug Dean	USA	Suzuki	15
72.	618	Marco Lucchinelli	Italië	Cagiva	10
73.	628	Gary Lingham	Engeland	Suzuki	8
74.	194	Roy Hare	Canada	Suzuki	7
75.	261	Charles Lee	USA	Suzuki	6
76.	166	Tryg Westby	USA	Honda	6
77.	335	Doug Chancey	USA	Suzuki	6
78.	299	Dan Warren	USA	Yamaha	5
79.	84	Stuart Cooper	USA	Cagiva	5
80.	89	Kevin Monahan	USA	Yamaha	4
Winnaar Eddie Lawson, met Kevin Schwantz (l) en Fred Merkel (r).

250 cc: Europese aangelegenheid

250cc A.M.A. kampioen, Don Greene (4e)

Begin van de 250cc, A.M.A. kampioen, Don Greene (#1) aan de leiding voor o.a. Reinhold Roth (#631), Gary Noel (#606) & Randy Renfrow (#96).

Reinhold Roth

Negen Europeanen hadden de verre reis naar Daytona gemaakt, om daar mee te rijden in de F2 race, een 250cc race over 100 mijl. Het merendeel van deze coureurs gebruikte deze race als een voorbereiding op het nieuwe seizoen. Het is vaak de eerste keer dat ze met het nieuwe materiaal rijden en daarvoor is Daytona erg geschikt. Met welke Europeaan je ook sprak allemaal waren ze erg terughoudend. Kreten als "Ik moet nog wennen aan de nieuwe motor en ik heb dit jaar nog niet gereden" waren veel te horen in het rennerskwartier. Na de tijdtraining bleek het allemaal nog wel mee te vallen, want de eerste startrij werd bezet door de Duitsers Anton Mang, Reinhold Roth en Harald Eckl en de Spanjaarden Sito Pons en Carlos Cardus. Op de zesde startplaats stond onze zuiderbuur Stephane Mèrtens, pas op de zevende startplaats stond de eerste Amerikaan, Don Greene, Amerikaans kampioen 250cc (1984, 1985 & 1986). Bij de start was er enige verwarring omdat het startsysteem erg afwijkt van het Europese. De GP rijders begrepen het niet echt goed. Daar kwam nog bij dat er na de opwarmronde bijgetankt moest worden en volgens een Amerikaanse official deed Sito Pons daar te lang over (terwijl er na hem nog diverse Amerikaanse rijders gingen tanken!) en Sito mocht niet meer naar de eerste startrij rijden. Hij moest maar achteraan starten, als de rest weg was. Die official heeft waarschijnlijk niet in de gaten gehad dat hij daarmee de race besliste, want Pons was de enige die nog in de buurt van Mang kon blijven in de trainingen. Mang was per ronde al vijf seconden sneller dan Cardus die de derde tijd realiseerde. Pons zat maar twee seconden achter Mang. Mang vertrok op kop en de andere rijders zagen hem alleen weer als hij hen op een of meer ronden achterstand zette! Na 28 ronden zat Mang aan het wiel van Don Greene, die op dat moment vierde lag. Als de race een ronde langer had geduurd, had alleen Sito Pons, die nu tweede werd, in dezelfde ronde gezeten. Sito Pons kwam in de zevende ronde op de tweede plaats en eindigde op 40 seconden van Mang. De echte strijd spitste zich toe om de plaatsen drie tot en met zes. In dit groepje van vier man zaten Eckl, Roth, Cardus en Greene. Roth kreeg halverwege echter carburatieproblemen en ging daarna ook nog onderuit. De andere drie bleven constant dicht bij elkaar zitten. Op de streep bleek Eckl het meeste over te hebben en hij werd dus de derde Europeaan op het erepodium. Greene veroorzaakte aan de finish nog wat paniek door een ronde te vroeg te stoppen. Hij had de geblokte vlag gezien en dacht dat die voor hem was. Omdat het hem niet zo vaak gebeurt dat hij gelapt wordt, dacht hij geen moment aan het feit dat de kopman aan zijn achterwiel zat! Er werd besloten om Greene toch op een vierde plaats te zetten, omdat ook de official beter op had moeten letten. Stephane Mèrtens reed een constante, bekeken race en zat steeds rond de negende plaats, waarop hij ook finishte. De Europeanen schreven deze dag geschiedenis in Daytona, want een dergelijke overmacht was nog nooit voorgekomen. Er had zelfs nog nooit een Europeaan gewonnen in Daytona. De eerste internationale 250cc ontmoeting is een regelrecht succes geworden voor Honda. Pas op de zevende plaats zagen we de eerste Yamaha binnen komen. Het is nog veel te vroeg om hier een conclusie uit te trekken, maar er kan al wel gezegd worden dat de fabrieks-Honda's van Mang en Pons bijzonder snel zijn en dat de andere rijders een harde noot zullen krijgen aan deze twee.

250cc: Anton Mang (1e)	250cc: Sito Pons (2e)

BOTT: Marco Lucchinelli de beste

BOTT: Paul Lewis nog voor Marco Lucchinelli en James Adamo

Na de trainingen leek het erop dat de ‘Battle Of The Twins’ in ieder geval gewonnen zou worden door een Italiaanse motorfiets. Op de eerste startrij stonden maar liefst vier Cagiva-Ducati's. De vijfde plek op de eerste rij was gereserveerd voor de winnaar van vorig jaar, Gene Church, rijdend op een fabrieks­machine van Harley Davidson. Na de start was het echter de Quantel-Cosworth van de Engelsman Paul Lewis die de kop nam. Dit verraste vriend en vijand, omdat niemand tot dat moment op die machine had gelet. De Quantel-Cosworth is de motorfiets die de technici van Cosworth ruim tien jaar geleden hebben ontwikkeld, maar waar tot nog toe eigenlijk nooit iets mee is gedaan. Het is een tweecilinder viertakt (logisch he?) met een cilinderinhoud van 816cc en het blok is een dragend deel in de frameconstructie. De Engelsman Bob Graves heeft de motor gekocht en als hobby verder raceklaar gemaakt. Dat hem dat erg goed gelukt is, bleek dus wel. Ruim drie ronden wist Paul Lewis de kop vast te houden, maar toen moest hij het afleggen tegen Marco Lucchinelli, die constant aan het achterwiel van de Cosworth zat. Toen Lucchinelli eenmaal voorbij Lewis was, gaf hij z'n fabrieks-Cagiva met een 750cc Pantah blok eens extra de sporen en reed zonder problemen weg bij iedereen. Aan de finish bedroeg zijn voorsprong ruim 20 seconden op Lewis, die de tweede plaats dus netjes vast had weten te houden. De derde plaats was lange tijd in handen van de Amerikaan James Adamo, die op de tweede fabrieks-Cagiva reed. In een felle strijd met Lewis om de tweede plaats ging Adamo echter onderuit, maar kon de race nog beëindigen op een zestiende plaats. Derde werd nu de winnaar van vorig jaar, Gene Church, die met zijn zware Harley op de rechte stukken in het voordeel was, maar op het binnenterrein en in de chicane teveel terrein moest prijsgeven. Hoe hard het dit jaar ging met de BOTT bleek wel uit de gemiddelde snelheid van ruim 162 km/uur, zo'n 20 km harder dan vorig jaar! Zelfs Lucchinelli was verbaasd hoe hard er gereden werd. "Vorig jaar werd ik tweede na een inhaalrace en nu win ik zonder tegenstand, maar ik moest wel veel harder rijden om de anderen voor te blijven" aldus Lucchinelli, die vooral Taglioni, de ontwerper van het Pantah blok erg veel plezier deed met deze overwinning.

UITSLAG DAYTONA 100 mile expert 250cc 1986 (eerste 10)
Winnaar Anton Mang
	Rijder	Land	Merk
1	Anton Mang	West-Duitsland	Honda
2	Sito Pons	Spanje	Honda
3	Harald Eckl	West-Duitsland	Honda
4	Don Greene	USA	Honda
5	Carlos Cardus	Spanje	Honda
6	Jeff Heino	USA	Honda
7	Doug Brauneck	USA	Yamaha
8	John Long	USA	Honda
9	Stephane Mertens	België	Yamaha
10	Gary Noel	USA	EMC
Winnaar Anton Mang met Harald Eckl (l) en Sito (Alfonso) Pons (r).
Renfrow, Eckl en Greene

UITSLAG Battle Of The Twins 1986 (eerste 10)
Winnaar Marco Lucchinelli voor Paul Lewis
	Rijder	Land	Merk
1	Marco Lucchinelli	Italië	Cagiva
2	Paul Lewis	Engeland	Cosworth
3	Gene Church	USA	Harley-Davidson
4	Dan Chivington	USA	Ducati
5	Stefano Caracchi	Italië	Cagiva
6	Stuart Cooper	USA	Cagiva
7	Gregg Smrz	USA	Moto Guzzi
8	Marvin West	USA	Moto Guzzi
9	Roberto Pietri	Venezuela	Cagiva
10	Kurt Liebman	USA	Ducati
Winnaar Marco Lucchinelli met Paul Lewis (l) en Gene Church (r).
Gene Church (derde)